نه به زندگی همیشگی در سفر - مجله گیتی رو

6 ماه پیش دست به یک کار غیرقابل تصور زدم. شغل رویایی ام را به عنوان سفرنامه نویس با یک شغل پشت میزی در یک استارت آپ در نیویورک عوض کردم. برای من این تغییر، تغییر بسیار چالش برانگیزی بود و لحظه ای نبود که دلم هوای شغل پیشینم را نکند؛ اما در درون خود می دانستم که مجبور به این کار بوده ام و این دلیل آن است:

سفر بسیار خسته نماینده است

فرقی نمی کند چند بار به خاطر شغلم سفر کردم، این سفر و جابه جایی هرگز برایم عادی نشد. هیچ وقت با پرواززدگی (خستگی و بی خوابی که پس از سفر و به دلیل اختلاف زمانی به وجود می آید) یا استراحت در رختخواب های هتل های مختلف کنار نیامدم. FOMO یا ترس از دست دادن در من باعث می شد تا برای کسب تجربه های نو صبح زود بیدار شوم و دیروقت به رختخواب بازگردم. با این وجود حتی موقع استراحت هم احساس می کردم دارم به خودم خیانت می کنم. من باید در هفته یک بار سفر می کردم و این باعث فشار روحی و جسمی زیادی بر من می شد. علاوه بر این، دور بودن از کسانی که دوستشان داشتم برای مدت های مدید باعث خدشه در روابطم می شد. نه واقعا نمی توانستم این اوضاع را کنترل کنم و از تایید و قبول این موضوع هیچ ترسی ندارم؛ زیرا ادامه دادن این روند نتیجه ای جز از پا درآمدنم نداشت.

آن طور که دلم می خواستم سفر نمی کردم

آخرین سال شغل پیشینم شامل سفرهای مطبوعاتی، کنفرانس های حرفه ای و شرکت در عروسی های دوستانم بود. به ندرت پیش می آمد در لیسبون یا بانکوک آنطور که می خواستم به گردش بپردازم چراکه بیشتر وقتم در کنار کادر گروه گردشگری یا کارهای دیگر سپری می شد.

برای حس کمال به سفر احتیاج ندارم

گمان می کردم سفر کردن به زندگی ام هدف می دهد. احساس می کردم اگر در جای دیگری نباشم پس به مقدار کافی شایسته نیستم. اما این واقعیت نداشت و باور نمی کنم زمانی این گونه فکر می کردم. لازم نیست تا در مکزیک یک جیرجیرک بخورم تا ثابت کنم آدم شکمویی هستم. یا حتی هیچ ضرورتی ندارد برای پرسیدن آدرس دیوار چین (در چین) به زبان چینی سلیس صحبت کنم. زمانی که به صورت داوطلبانه با خانم های دیگر در غنا بودیم یا زمانی که در آریزونا به توضیحات کشاورزان راجع به روند برداشت محصول گوش می دادم، تمام این ها به من آموخت که هرجا باشم، چه در خانه چه در هرجای دیگر ارزشمند هستم.

سفر تمام مسائلم را حل نمی کرد

عادت بد من این بود که از سفر به عنوان راه فرار استفاده می کردم. برای من سوار هواپیما شدن و روبه رو شدن با مسائل سفر خیلی راحت تر از تحمل خانواده ازخودراضی، یا فراموش کردن خیانت همسرم بود. سفر برترین راه برای حواسپرتی است. حتی سفر باعث می گردد تا با زمان دادن به خود بهتر مسائل را دید اما مسائل من تا هزاران کیلومتر مرا دنبال می کردند.

احساس مقیم بودن و اسکان داشتن بسیار آرامش بخش است

نداشتن یک مکان ثابت در ظاهر مجذوب نماینده بنظر می رسد اما در حقیقت یک واقعیت تلخ است. حسادت به عکس های سلفی دوستانم در اینستاگرام را کنار گذاشتم زیرا دریافتم که خنده و شادی آن ها در عکس واقعیت آن ها را نشان نمی دهد. تمام آن ها مانند من بودند، فاقد اعتمادبنفس و در پی یک زندگی فانتزی که هرگز به آن ها اعتبار نمی داد.

اما بیکار بودن نیز در طول روز نیز لذت بخش است. آغاز به لذت بردن از زمان های استراحت و تنهاییم کردم. می دانستم که فیلم و سریال و خیلی تفریح های دیگر در خانه چیزهایی هستند که در آخر یک روز طولانی، مرا به راحتی سرحال می آورند.

این به این معنا نیست که دیگر هرگز سفر نمی کنم

من هنوز سی ساله نشده ام اما تجربه های بسیاری کسب نموده ام. این را یادگرفته ام که سفرهایم را به سفرهایی 5 روزه تقسیم کنم. بعلاوه آموخته ام که جمله تا جوان هستی سفر کن جمله غیرعاقلانه ای بیش نیست چراکه افرادی هستند که با 85 سال سن کوه های کلیمانجارو را فتح می نمایند. من همواره از اینکه این فرصت را داشته ام تا برای کار سفر کنم خرسند بوده ام اما کنار گذاشتن آن به این معنا نیست که جهان من را از کشفش بازمی دارد.