راز موفقیت فیلم گناهکاران چیست؟ - مجله گیتی رو

چرا فیلم گناهکاران مورد توجه نهاده شد؟

با این حال، عجیب نیست که گناهکاران به چنین پیروزیت چشمگیری در گیشه دست پیدا نموده. مدت ها بود که بینندگان برای فیلم تازه ای لحظه شماری می کردند. هالیوود سال هاست با فیلم های ابرقهرمانی، بازسازی ها، بازراه اندازی ها و دنباله هایی اشباع شده که هیچ رنگ و بوی تازه ای ندارند و تنها بر عنصر نوستالژی مانور می دهند. در این میان فیلم هایی مثل گناهکاران و حتی ماینکرفت (A Minecraft Movie) پیدا می گردد که مخاطبان خاص خود را دارد و در گیشه سروصدا به راه می اندازد. همزمان که دستاورد فیلم ماینکرفت فراتر از تفریح محض و چندتایی میمِ بامزه (Meme) نمی رود، گناهکاران رایان کوگلر یک فیلم خوش ساخت است که خلاف تمام پیش بینی ها اکنون با تاندربولتز* رقابت می نماید. اما به جز کیفیت خود فیلم، علت پیروزیت گناهکاران در چیست؟

ترکیب طلایی کارگردان و بازیگر

رایان کوگلر در گناهکاران ژانر وحشت گوتیک را با حال و هوای جنوب امریکایی، می سی سی پی دهه سی میلادی و موسیقی بلوز درهم آمیخته است. فیلم، که با زیرلایه هایی از تنش های نژادی و تحولات فرهنگی شروع می گردد، داستان دو برادر دوقلو به نام های اسموک و استک را دنبال می نماید که نقش هردویشان بر دوش مایکل بی. جردن، دوستان گرمابه و گلستان رایان کوگلر، بوده است. دو برادر برای راه انداختن بیزینس خود به شهر زادگاهشان بازمی گردند، اما با تهدیدهای ترسناکی، آن هم از نوع خون آشامی اش روبرو می شوند.

با اینکه خون آشام های گناهکاران بین مخاطبان هوادار پیدا نموده اند، اما این موجودات شب زنده دار همواره بین بینندگان محبوب نبوده اند؛ به جز فیلم های فرنچایز گرگ و میش (Twilight)، عناوین خون آشامی، مخصوصا از نوع ترسناکشان، معمولا جایی در بین پرفروش ترین فیلم های گیشه ندارند. اما در گناهکاران نه تنها با یک فیلم خون آشامی سروکار داریم، بلکه داستان در پس زمینه فرهنگی سیاهپوستان اتفاق می افتد؛ مسئله ای که هالیوود حاضر به اعترافش باشد یا نه، اغلب اوقات مصداق دارد: فیلم ها با نقش اصلی مرد سفیدپوست در گیشه پیروز ترند. اما رایان کوگلر و مایکل بی. جردن ثابت نموده اند که کاری با این قوانین و آمار ندارند.

فرقی ندارد که بلک پنتر (Black Panther) باشد یا گناهکاران، ترکیب کوگلر و جردن یک برگ برنده است که فیلم بازان هم، فارغ از ژانر و نژاد دوستشان دارند. در میان ده فیلم پرفروش دنیای سینمایی مارول، بعد از چهار تا فیلم انتقام جویان و یک مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست (Spider-Man: No Way Home)، فیلم بلک پنتر به کارگردانی رایان کوگلر در جایگاه ششم قرار گرفته است. می دانید که بلک پنتر هم یک فیلم سیاهپوست محور است که داستان ابرقهرمان کاملا تازه ای را روایت می نماید و تازه این تنها فیلم مارول است که تا به امروز نامزد جایزه برترین فیلم مراسم اسکار شده است.

با نقدها و واکنش های عالی بینندگان و منتقدان، به نظر می رسد فیلم گناهکاران هم فاصله زیادی با افتخارات متعدد در فصل جوایز ندارد. این یک امر ثابت شده است که معمولا منتقدان به فیلم هایی که بینندگان می پسندند، نمره بالایی نمی دهند؛ قضیه برای گناهکاران اما فرق دارد. به قول هالیوود ریپوتر، گناهکاران را باید یک فیلم خط شکن دانست که از قوانین پیروی نمی نماید؛ گناهکاران نه تنها امتیازات بالایی از منتقدانی از هالیوود ریپوتر، ایندی وایر، امپایر مگزین و نیویورک تایمز و غیره کسب نموده و به میانگین امتیاز 97درصد در راتن تومیتوز رسیده، بلکه اولین فیلم با رده بندی سنی بزرگسال (R) است که در سینمااسکور (Cinema Score) امتیاز A را به دست آورده. نمره سینمااسکور نشان می دهد چقدر محتمل است بینندگان این فیلم را به دیگران معرفی نمایند و باید بگویم که فیلم های ترسناک اغلب اوقات امتیازات به شدت پایینی در آن می گیرند.

امتیازات بالای گناهکاران نشان می دهد که مخاطبان از دیدن فیلم های کوگلر حسابی لذت می برند. فیلم های او هیچوقت عنصر سرگرم نماینده بودن را فراموش نمی نمایند؛ حتی اسپین آف راکی، یعنی کرید (Creed) هم، که مایکل بی. جردن را در نقش اصلی دارد، با نمره A در سینمااسکور از فیلم های محبوب بینندگان بوده است.

خواندنی ها

10 نقش آفرینی برتر مایکل بی جردن؛ از فیلم پلنگ سیاه تا سریال شنود

کوگلر با ساخت فیلم های ژانری هالیوودی، مثل درام ورزشی و بلاک باستر ابرقهرمانی بیگانه نیست، اما هرکدام از این عناوین، رنگ و بوی کاملا کوگلری دارند که محدود به چارچوب های ژانر نمی شوند؛ مثلا به ماده (The Substance) با بازی دمی مور نگاه کنید؛ یک فیلم ترسناک دیگر که به طرز غیرقابل پیش بینی در گیشه (و مراسم جوایز مختلف) سروصدا به راه انداخت؛ فیلمی که در نگاه اول آن را در ژانر وحشت بدن (Body Horror) می گنجانند؛ اما همزمان، یک کمدی انتقادی هم هست که به فرهنگ سلبریتی، تأکید کاپیتالیسم بر جوانی و حتی رفتار هالیوود با بازیگران زن خود می پردازد که با حضور دمی مور - ستاره ای که سال ها از سوی هالیوود کنار گذاشته شد - استعاره اش معنای تازه ای پیدا می نماید. (خوب است بدانید با تمام تکاپوی فصل جوایز و سروصدایش در شبکه های اجتماعی، فیلم ماده در سینمااسکور نمره B گرفت.)

فیلم کوگلر هم مثل ماده با زیرلایه های فراوان از ژانر مشخصی پیروی نمی نماید؛ چه بلک پنتر باشد که نگاه تازه ای به مسائل نژادی ارائه می دهد، چه در گناهکاران که ژانر ترسناک خون آشامی با دغدغه های سیاهپوستان ترکیب شده و همزمان می توان آن را به عنوان یک فیلم تریلر گانگستری، یک فیلم موزیکال یا حتی درام تاریخی توصیف کرد؛ خلاصه، کوگلر در گناهکاران خود را محدود به چارچوب های ژانر نمی داند و چون داستانش از یک فرنچایز قدیمی ریشه نمی گیرد، بینندگان هم هیچ ایده ای از اینکه فیلم چطور پیش خواهد رفت ندارند.

رایان کوگلر بعلاوه یکی از معدود کارگردانان جوان است که استودیوها، دست او را در موضوعات فیلم هایش باز می گذارند و حاضرند بودجه زیادی به او بدهند. در اقدامی نامتعارف، شرکت برادران وارنر (Warner Bros) نه تنها بودجه 90 میلیون دلاری به گناهکاران کوگلر تخصیص داده، بلکه در قراردادشان ذکر نموده که حقوق فیلم پس از 25 سال به خود کوگلر برسد؛ امتیازی که حتی به استیون اسپیلبرگ هم نمی دهند! مثلا کوئنتین تارانتینو توانست حق فیلم اش، روزی روزگاری در هالیوود (Once Upon A Time In Hollywood) را به دست آورد؛ اما در نظر داشته باشید که رایان کوگلر یک کارگردان سیاهپوست 38 ساله است و با گناهکاران یک فیلم ترسناک و البته کاملا شخصی ساخته است.

کوگلر درباره همین موضوع در مصاحبه ای با آتلانتیک (The Atlantic) گفته گناهکاران شخصی ترین فیلم اوست که خلاف عناوینی مثل بلک پنتر و کرید به هیچ فرنچایز و آی پی (IP) کاری ندارد که بخواهد پشت آن پنهان گردد. می توان گفت گناهکاران گران ترین فیلم شخصی این روزهاست که با بودجه 90 میلیون دلاری، ارزش تولیدی بالایی دارد و کوگلر هم کارگردانی است که به خوبی می داند کی و کجا باید از این بودجه استفاده کند؛ مثلا، گناهکاران تماما روی فیلم 65میلی متری و در لوکیشن لوئیزیانا ساخته شده و در ایالات متحده و چند سینمای دیگر در اروپا اکران نسخه IMAX 70mm هم داشته است.

فیلم گناهکاران ارزش چندبار دیدن دارد

تجربه دیدن چندباره فیلم روی IMAX به کنار، گناهکاران به خاطر داستانش چندین بار ارزش دیدن دارد. در نگاه اول، گناهکاران یک فیلم ترسناک خون آشامی است که روی قدرت اجرای ستاره اش، مایکل بی . جردن مانور می دهد. اما در نگاهی دوباره، به بیوگرافی خود کوگلر از تجربه اش در کار در دنیای سینمایی مارول می ماند. مهم تر از آن، کنایه ای می زند به روینمودهای نژادپرستانه به موضوعات سیاهپوستان. با تمام این اوصاف، گناهکاران یک فیلم سرگرم نماینده و خوش ساخت است که هرکسی، فارغ از اینکه دغدغه های نژادی دارد یا نه، موسیقی بلوز گوش می دهد یا نمی دهد، می خواهد لایه های زیرین فیلم را موشکافی کند یا نکند، می تواند از آن لذت ببرد.

این جزئیات و زوایای پنهان و آشکاری که کوگلر در فیلم گنجانده، باعث شده بینندگان بخواهند چندبار دیدنیش نمایند که گناهکاران را به یک بلاک باستر بلامنازع تبدیل نموده است. حتی اکران تاندربولتز* نیز، که پیش بینی می شد فروش گناهکاران را به شدت پایین بیاورد - مخصوصا که چندین اکران IMAX فیلم کوگلر حالا به تاندربولتز* اختصاص پیدا نموده اند - موجب توقف قطار پیروزیت فیلم خون آشامی نشده است.

خواندنی ها

27 فیلم خون آشامی برتر به جز دراکولا

علت دیگری که فیلم را لایق چندین بار دیدن می نماید ارجاعاتی است که کوگلر در جای جای فیلم گنجانده است. او اذعان داشته برای ساخت گناهکاران به منابع کلاسیک بسیاری رجوع نموده که برای پیدا کردنشان در فیلم ضروری است چندباری آن را دیدن کنید؛ از کتاب سیلمز لات (Salems Lot) استیون کینگ گرفته، تا از گرگ و میش تا سحر (From Dusk till Dawn) رابرت رودریگز و فیلم کمتردیده شده او، کادر آموزشی (The Faculty) و حتی اپیزود 23 فصل سه سریال منطقه گرگ و میش (The Twilight Zone) یعنی آخرین مراسم جف مرتل بنک (The Last Rites of Jeff Myrtlebank).

رایان کوگلر با ایستگاه فروتویل (Fruitvale Station)، کرید و بلک پنتر مایکل بی. جردن را به یک ستاره هالیوودی تبدیل کرد. حالا حضور جردن در فیلم کوگلر، تضمین می نماید که صندلی های سینما برای گناهکاران پر گردد. رایان کوگلر و مایکل بی. جردن با احتساب گناهکاران پنج همکاری پیروز داشته اند که آن ها را به زوج طلایی تازه هالیوود تبدیل می نماید؛ زوجی که یادآور ترکیب های درخشانی مثل اسپیلبرگ و تام هنکس، کریستوفر نولان و کیلین مورفی و مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو هستند. اما پیروزیت گناهکاران تنها به توانایی کوگلر و جردن صحه نمی گذارد، بلکه پیروزیت بزرگی برای کل سیستم هالیوود به شمار میرود که نشان می دهد هرچقدر هم که تد ساراندوزِ نتفلیکس فکر کند عصر سینما به انتها رسیده، هنوز فیلم های کاملا اوریجینالی ساخته می شوند که می توانند مردم را به سینماها بکشانند.

منبع: خبرنگاران مگ