تاثیر بیماری های خود ایمنی بر طول عمر - مجله گیتی رو

به گزارش خبرنگاران، طبق اعلام موسسه ملی سلامت در آمریکا بیش از 23.5 میلیون نفر در این کشور به نوعی از بیماری خود ایمنی مبتلا هستند و موارد ابتلا به بسیاری از این بیماری ها به دلایل نامشخصی رو به افزایش است.

همچنین بیماری های خود ایمنی مرگبار که بر شاخص امید به زندگی و طول عمر تاثیر می گذارند فهرست بلندی را به خود اختصاص داده اند. این گروه از بیماری ها شامل موارد متعددی از آرتریت روماتوئید گرفته تا لوپوس می شوند.

به گفته متخصصان تقریبا تمامی انواع بیماری های خود ایمنی بر شاخص امید به زندگی تاثیر می گذارند. هرچند پیشرفت های خوبی در درمان این بیماری ها بدست آمده که در نتیجه، بسیاری از مبتلایان می توانند از طول عمر بیشتر و کیفیت زندگی بهتری برخوردار باشند.

به گزارش یو اس نیوز، این گونه از بیماری ها را نیز می توان همچون دیگر بیماری ها با بهبود سبک زندگی شامل انتخاب وعده های غذایی سالم و ورزش کردن و مصرف دارو کنترل کرد. بعضی از انواع شناخته شده این بیماری ها که بر طول عمر تاثیر می گذارند عبارتند از:

میوکاردیت: نوعی بیماری خود ایمنی نادر است که بر اثر آن عضلات قلب دچار التهاب می شوند. این بیماری اغلب در افراد 20 تا 40 ساله تشخیص داده می گردد و در صورت ابتلا، علائمی همچون ضربان نامنظم قلب، درد قفسه سینه، تنگی نفس، خستگی و تب ناگهانی و بدون هیچ هشداری ظاهر می شوند. این بیماری اغلب تشخیص داده نمی گردد و ممکن است موجب مرگ ناگهانی گردد. با تشخیص این بیماری داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای بیمار تجویز می گردد.

ام اس: این بیماری خود ایمنی بر مغز و نخاع تاثیرمی گذارد که دلیل آن حمله سیستم ایمنی به لایه حفاظتی اطراف عصب ها و بروز انواعی از مسائل و عارضه هاست. از دست دادن تعادل و هماهنگی بین اندام ها از جمله عوارض این بیماری است. در میان گزینه های درمانی، تاثیر داروهای فراوری شده که سلول های B را هدف قرار می دهد امیدوارکننده بوده است.

لوپوس: متخصصان علاوه بر درمان اختلالات خود ایمنی باید نسبت به مسائل و عوارض ناشی از این اختلالات دقت کافی داشته باشند. به طور مثال، شایع ترین نوع لوپوس موسوم به لوپوس منتشر، موجب التهاب شدید و گسترده شده و بر اندام های بدن از جمله کلیه ها اثر می گذارد. به همین دلیل کیفیت درمان بیماری کلیه از جمله فراهم بودن شرایط پیوند کلیه می تواند به بهبود زندگی این بیماران یاری کند. علاوه بر این، درمان های سرکوب کننده سیستم ایمنی بیماران را در معرض ابتلا به عفونت قرار می دهد، عاملی که می تواند به فوت بعضی از بیماران مبتلا به لوپوس منجر گردد. در نتیجه بهبود کیفیت درمان عفونت ها و دسترسی به آنتی بیوتیک های مناسب، بر شاخص امید به زندگی این افراد تاثیر می گذارد.

دیابت نوع یک: این بیماری که اغلب در بچه ها تشخیص داده می گردد بیماری خود ایمنی است که بر اثر آن سیستم ایمنی، پانکراس را مورد حمله قرار می دهد. افرادی که بیماری خود را تحت کنترل داشته باشند می توانند همچون افراد سالم از زندگی با کیفیتی برخوردار باشند اما درصورتیکه بیمار مراقبت های لازم را نداشته باشد دیابت نوع یک و دیگر شکل های دیابت پیامدهای جدی برای بیمار به همراه خواهد داشت که بیماری های قلبی، کلیوی و مسائل عصبی از جمله آن هاست. دیابت نوع یک را می توان به جای سرکوب سیستم ایمنی با دریافت انسولین کنترل کرد.

واسکولیت: این بیماری که التهاب عروق خونی است موجب کاهش شاخص امید به زندگی می گردد. مصرف داروهایی همچون کورتیکواستروئیدها برای کنترل التهاب و توجه به بیماری های زمینه ای از نکات درمانی این عارضه است.

علاوه بر اینها آرتریت روماتوئید و پسوریازیس نیز دو بیماری خود ایمنی دیگر هستند که در این فهرست قرار می گیرند.