5 نکته درباره جوکر؛ اتلاف وقت محض یا برنامه ای مجذوب کننده؟ - مجله گیتی رو

نبود خلاقیت و بدون ایده بودن در برنامه سازی تلویزیونی به یک معضل بزرگ تبدیل شده است. اینکه برنامه سازان منتظر می نشینند تا در کشوری برنامه ای گل کند و بعد کپی اش را بسازند هنر خاصی نمی خواهد. تمام هنر و مجذوب نمایندهیت برنامه های تلویزیونی به داشتن خلاقیت و ایده مجذوب نماینده برمی گردد.

احسان علیخانی که در تلویزیون عصر تازه را با کپی کردن از مسابقه گات تلنت دارد، این بار یک برنامه ژاپنی را برای کپی کردن انتخاب نموده و جوکر را ساخته است. جوکر در آغاز برنامه اش خیلی صریح و رک می نویسد کپی از یک برنامه ژاپنی به نام داکیو منتال است و بر اساس همان ایده و الگو ساخته شده است. احتمالا اگر سازندگان جوکر همان اول کار صداقت به خرج نمی دادند، مدتی بعد مردم در فضای مجازی از کپی بودن برنامه می گفتند و بی صداقتی سازندگانش را زیر سؤال می بردند.

مدتی است که برنامه سازان تلویزیونی علاقه زیادی به ساختن برنامه هایی حول محور سلبریتی ها نشان داده اند. از شام ایرانی و مافیا تا دورهمی و خندوانه و چندین برنامه دیگر همه حول محور حضور چهره های معروف و تماشای حرف های بی سر و ته شان می گذرد. برنامه هایی که زمان شان را با حضور چند سلبریتی پر می نمایند و جز بیهودگی و تلف کردن عمر دستاورد دیگری ندارند.

شاید بعضی بگویند در شرایط ناخوشایند مالی و اجتماعی کشور چنین برنامه هایی خنده را روی لب مردم می نشاند، اما کارکرد موقتی این برنامه ها دردی از کسی دوا نمی نماید. اتفاقا در چنین زمانه ای مردم بیشتر از هر چیزی تشنه ی برنامه هایی باکیفیت هستند تا آورده ای برای سبک زندگی شان داشته باشد یا بر آگاهی شان بیفزاید.

جوکر هم با استفاده از همان فرمول حضور سلبریتی ها، قصد سرگرم کردن مردم را دارد. در حال حاضر چنین برنامه هایی در برهوت برنامه سازی تلویزیون دیده می شوند اما سؤال اصلی اینجاست این سبک از برنامه ها چه مزایا و آورده ای برای بینندگانش دارد؟ جوکر ضعف های ساختاری زیادی دارد و نشان می دهد کپی کاری بدون ایده جز اتلاف وقت و عمر دستاورد دیگری برای بینندگانش ندارد.

1) همان همیشگی ها

تا به حال در چند برنامه شاهد حضور امیرمهدی ژوله، سام درخشانی، هومن حاجی عبداللهی، هومن برق نورد، امین حیایی، بهنام تشکر و… بوده اید؟ انگار این عده با برنامه سازان قرارداد بسته اند که هر جایی قرار است برنامه ای ساخته گردد این چهره ها هم حضور داشته باشند. این سلبریتی ها از برنامه ای بر برنامه دیگر می فرایند، پولشان را می گیرند، در رسانه ها دیده می شوند، می خندند و در آخر مردم باید شاهد حرف ها و کارهای پوچ و مبتذل شان باشند.

انگار برنامه سازان توانایی آوردن چهره های دیگری به برنامه شان را ندارند و در حد حضور ژوله و درخشانی در برنامه هایشان قناعت می نمایند و سعی می نمایند با همین چهره های تکراری برنامه شان را بسازند.

برای نمونه بازیگری مثل سام درخشانی تا به حال در خندوانه، دورهمی، مافیا، شام ایرانی و همرفیق حضور داشته و حضور دوباره اش در جوکر چه مجذوب نمایندهیتی می تواند داشته باشد؟ مگر این بازیگر چقدر حرف و سخن دارد که مدام بین این برنامه ها می چرخد. یا سهیل مستجابیان که نهایت هنرش دابسمش بازی در فضای مجازی بوده، حضورش چقدر برای مخاطبان جالب خواهد بود. بقیه چهره های جوکر مثل ژوله و سیامک انصاری و .. هم چنین وضعیتی دارند.

کاش کسی باید به دوستان برنامه ساز بگوید بینندگان هر چه هنر بود از این سلبریتی ها دیده اند و اگر می توانند چهره هایی که کمتر در برنامه های تلویزیونی ظاهر می شوند را به برنامه هایشان بیاورند. در غیر این صورت مردم دیگر از تماشا این چهره های تکراری در برنامه های مختلف اشباع شده اند و مجذوب نمایندهیتی برای کسی ندارند.

2) داشتن تایم بیخودی و پرت زیاد

اگر هر قسمت جوکر را به طور میانگین چیزی حدود 60 دقیقه در نظر بگیریم، از این زمان شاید بتوان به 15 یا 20 دقیقه اش خندید و بقیه برنامه را رد کرد و رفت. برنامه ای مجذوب نمایندهیت دارد که در طول تماشایش بیننده پای تلویزیون، مانیتور و موبایل میخکوب گردد و از هر لحظه اش استفاده ببرد. اینکه برنامه ای در طول یک ساعت تنها به چند تک موقعیت متکی باشد تا از بیننده اش خنده بگیرد، قدرت زیادی ندارد.

برنامه سازی اصولی و درست یعنی اینکه شما برای هر قسمت، ایده و برنامه خاصی داشته باشید اما وقتی برنامه تان را بر روی چند موقعیت خنده دار می سازید و برای دیگر زمان ها برنامه چندانی ندارید، به ضعف برنامه سازی تان برمی گردد. پر کردن زمان هر قسمت با دورهمی محبت آمیز و جوک و خاطره گفتن هنر خاصی نمی خواهد.

3) گفتن حرف های بی سر و ته

جوکر همچون برنامه ای مثل بفرمایید شام به صورت انفرادی با شرکت نمایندگان صحبت می نماید و معین نیست از این صحبت ها چه می خواهد در بیاورد. شرکت نمایندگان هم در چنین زمانی یا دارند می خندند یا حرف خاصی برای گفتن ندارند. وقتی شما شرکت نماینده را روی جایگاه می نشانید و با او صحبت می کنید تا حرف های جالبی از او بیرون بکشید ولی وقتی شرکت نماینده چیزی جز خنده تحویل بیننده نمی دهد چرا باید تایم برنامه را اینگونه پر کرد.

استفاده از این ایده سوخته بیشتر به دلیلی بر پر کردن زمان برنامه برمی گردد. مسابقه به تنهایی قابلیت زیادی برای پر کردن یک قسمت مجذوب نماینده را ندارد و سازندگانش به ناچار مجبورند از چنین حربه هایی استفاده نمایند. باید به سازندگان جوکر گفت این ایده برای این برنامه جواب نمی دهد و هیچ مجذوب نمایندهیتی ندارد.

4) لودگی بیش از حد

گاهی با دعوت از چند کمدین خلاق می گردد برنامه ای مجذوب نماینده ساخت ولی وقتی بیشتر شرکت نمایندگان از نمک خاصی برخوردار نیستند و نمی توانند با حرکات شان خنده روی لب بیننده بیاورند مجبورند رو به لوده بازی بیاورند. اندازه لودگی ها در هر قسمت جوکر بیش از حد است و بیشتر از اینکه از مخاطب خنده بگیرد باعث انزجارش می گردد.

تماشای بی مزگی و لوده بازی چند سلبریتی در یک دورهمی احساس خوشایندی به کسی نمی دهد. مردم از تماشای کسی لذت می برند که بتواند با فکر و ایده لحظات کمیک خلق کند و بانمک بودن را در ذات خودش داشته باشد. وقتی چهره ای آدم بامزه ای نیست و نمی تواند در کلام و رفتار خنده روی صورت کسی بیاورد، چه اصراری به حضورش در چنین برنامه وجود دارد. زمان زیادی از جوکر برای همین لودگی ها می رود. باید به سازندگان جوکر گفت خنده گرفتن از مخاطب کار سختی است و نمی توان همین طوری افراد را به برنامه دعوت کرد و انتظار مجذوب نمایندهیت داشت.

لودگی یک برنامه سبب می گردد تا بعضی چهره ها قید حضور در برنامه را بزنند. به طور مثال امیرعلی نبویان در گفت وگویی اعلام نموده که قید حضور در جوکر را زده چون اگر در برنامه جوکر شرکت می کرد، تبدیل به یک آدم نُنُر و نچسب می شد و از چشم مردم می افتاد. همین اظهارنظر بار و عیار برنامه را نشان می دهد.

5) قسمت های آخر خسته نماینده

مبنای جوکر بر حضور افراد در برنامه است و وقتی در هر قسمت تعداد شرکت نمایندگان کم گردد، قسمت های آخر خیلی بی رمق دنبال خواهد شد. معمولا چهره های نچسب تر به مرحله فینال می رسند و بیننده در قسمت های آخر باید شاید نبرد میان چهره هایی باشد که هیچ مجذوب نمایندهیتی ندارند.

در چنین برنامه ای معمولا چهره های بانمک و خوش خنده در همان قسمت های ابتدایی حذف می شوند و آن ها که عبوس تر و جدی تر هستند به مراحل پایانی راه پیدا می نمایند. همین حذف چهره های بانمک عاملی می گردد تا قسمت های پایانی مجذوب نمایندهیتش را از دست دهد.

در فصل اول جوکر این رخ داد و رقابت میان هومن حاجی عبداللهی و سهیل مستجابیان به یخ ترین شکل ممکن برگزار گردید. هیچ کدام از این شرکت نمایندگان نمی توانستند لحظات خنده آوری خلق نمایند و از مجذوب نمایندهیت برنامه کم می کردند. در فصل دوم حضور چهره هایی مثل شهرام قائدی و هومن برق نورد هم چنین اتفاقی را تکرار کرد تا نشان دهد جوکر در قسمت های پایانی خالی از مجذوب نمایندهیت می گردد.