مورد عجیب هند ، یک مدرسه، یک دانش آموز، دو معلم و یک آشپز - مجله گیتی رو

اگر علاقمند به دریافت بهترین خدمات هزینه ویزای تحصیلی انگلیس 2020 هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم ویزای تحصیلی انگلیس، با دریافت مشاوره رایگان از مجربترین تیم مهاجرتی انگلستان، بهترین مسیر را به سوی دانشگاه های انگلیس انتخاب کنید.

به گزارش خبرنگاران به نقل از گاردین، جانهاوی کوماری هر روز صبح کیف قرمز خود را روی دوش می اندازد و به تنها مدرسه روستای مانسا بیگها در منطقه گایا در ایالت بیهار هندوستان می رود. در این مدرسه از دختر هفت ساله خجالتی بسان آدم های مشهور استقبال و پذیرایی می گردد. نه اینکه جانهاوی ستاره باشد، بلکه او تنها دانش آموز مدرسه است و دو معلم هر روز فقط به خاطر این دختر سر کار می آیند. آشپز هم حاضر است تا بیشتر روزها برای او غذای گرم آماده کند.

جانهاوی می گوید: من یاد گرفته ام اسم خودم را به انگلیسی بنویسم و حتی می توانم اسم میوه ها و رنگ ها را هم به انگلیسی بگویم اما هیچ دوستی ندارم که با هم درس بخوانیم، بازی کنیم و حرف بزنم. پریانکا کوماری، معلم مدرسه که بسیار تحت تاثیر تعهد جانهاوی قرار گرفته می گوید: این دختر از یک طبقه اجتماعی در هند می آید که سال ها به آموزش و مدرسه دسترسی نداشته اند اما من یاد ندارم حتی یک روز غیبت نموده باشد. هر روز مشتاقانه منتظرش هستیم که اگر نیاید، بیکار می مانیم.

این مدرسه ابتدایی از 1972 شروع به نموده و درهایش هرگز بسته نشده اما بی اعتمادی مردم به معیارهای آموزشی در مدارس هند باعث هجرت مردم و دانش آموزان به مدارس خصوصی شده است. دولت هند در سال های اخیر کوشیده با دادن امتیازهایی چون دوچرخه رایگان، لباس و کفش و کیف مدرسه و حتی پذیرایی با غذای گرم اعتماد مردم را به مدارس دولتی بازگرداند. با این حال، این مدرسه ها هر روز بیش از گذشته خالی و خالی تر می شوند.

جانهاوی از بچه هایی است که به دلیل آمدن از یک طبقه اجتماعی پایین، نمی تواند هزینه های مدارس خصوصی را تامین کند. پدر او کارگر پمپ بنزین است و مادرش خانه دار و حضور در مدرسه دولتی تنها راه دانش آموختن برای این دختر باهوش. مدیران نظام آموزشی هند معتقدند وقتی یک دانش آموز هر روز از راه دور خودش را به مدرسه می رساند، ارزش دارد این مدرسه فقط به خاطر او باز بماند و فعالیت کند.

پینکی کوماری، مادر جانهاوی از اینکه هر روز دخترش به مدرسه می رود بسیار مسرور است. او می گوید: ما بسیار فقیر هستیم و از پس هزینه های سنگین مدرسه های غیردولتی برنمی آییم. اگر حمایت های مدرسه نبود، دختر من نمی توانست خواندن و نوشتن یاد بگیرد و بی سواد می ماند.