سالانه 5200 تن گرد و غبار فضایی به زمین می رسد - مجله گیتی رو

خبرنگاران| یافته های جدید نشان میدهد که منشا اصلی ذرات فرازمینی روی زمین، گرد و غبار های کیهانی هستند. چیزی بیش از میزان گرد و غبار های ورودی توسط شهاب سنگ های بزرگتر و محسوس تر، که سالانه به کمتر از 10 تن (9 تن متریک) می رسد.

این اطلاعات می تواند به دانشمندان کمک کند تا نقشی که گرد و غبار های میان سیاره ای در تامین آب و مولکول های کربنی به زمین جوان، در اوایل تاریخ شکل گیری سیاره ما بازی کرده اند را درک

کنند.

به گزارش خبرنگاران؛ غبار کیهانی گرد و غباری است که در فضا وجود دارد. این ذرات بیشترین گونه از ذرات ریز، گرد و غبار هستند که مولکولی به اندازه یک میکرون دارند. بخش کوچکی از غبار های کیهانی فضا را به صورت متراکم شده در معادن مواد دیرگداز می توان یافت نمود. برای نمونه تراکم گرد غبار در محیط میان ستاره ای، حباب محلی نزدیک به ده به نمای منفی 6 دانه در متر مکعب بوده که هر دانه جرمی در حدود ده به توان منفی 17 کیلوگرم جرم دارد

شکار ذرات گرد و غبار میان سیاره ای به هیچ وجه کار ساده ای نیست. در ابتدا باید ببینیم چگونه میتوان میکرو شهاب سنگ هایی را در مقیاس چند دهم تا صدم میلی متر پیدا کرد؟ (به عنوان مثال یک تار موی انسان قطری در حدود 70 میکرومتر دارد.)

نکته مهم این است که ما به یک محدوده خالی از هر گونه گرد و غبار های زمینی نیاز داریم. برای این منظور توجه محققان به قلب قطب جنوب جلب می شود. طی 20 سال گذشته، فیزیکدان ژان دوپارت از مرکز ملی پژوهش های علمی فرانسه (CNRS) هدایت 6 ماموریت تحقیقاتی به ایستگاه فرانسوی۔ ایتالیایی کونکوردیا (گنبد C) که در فاصله 1100 کیلومتری ساحل Adélie Land در قطب جنوب واقع شده، را به عهده گرفته است. مرکز ملی پژوهش های علمی فرانسه (CNRS) می گوید: ایستگاه فرانسوی ایتالیایی کونکوردیا به دلیل آمار کم بارش برف و شرایط برفی دست نخورده، یک موقعیت عالی برای شکار ذرات گرد و غبار کیهانی است.

تیم تحقیقاتی توانسته است نمونه های خالصی از برف را از گودال هایی به عمق 2 متر جمع آوری کند، جایی که در جهت خلاف باد نسبت به موقعیت ایستگاه تحقیقاتی قرار گرفته است، تا از هرگونه آلودگی برای نمونه ها توسط انسان ها جلوگیری شود.

بیش از دو دهه است که دانشمندان مقادیر کافی از میکرو شهاب سنگ ها در اندازه های 30 تا 300 میکرومتر) را جمع آوری کرده اند، تا میزان ذرات گرد و غبار فرا زمینی ای که روی زمین می نشینند، را محاسبه کنند.

دانشمندان تخمین زده اند که سالانه 15000 تن (13600 تن متریک) ذرات گرد و غبار کیهانی به سمت زمین می آیند، هرچند که بیشتر این ذرات در ابتدای ورود به زمین در جو میسوزند. این امر سبب می شود که در نهایت 5200 تن (4700 تن متریک) از ذرات میان سیاره ای بر سطح سیاره ما بنشیند.

عامل اصلی بیشتر این ذرات میان سیاره ای (حدود 80 درصد)، خانواده دنباله دار های مشتری هستند. این توپ های برفی کیهانی که از گاز های یخ زده، سنگ و گرد و غبار تشکیل شده اند، خود از کمربند کوییپر که بالای مدار نپتون واقع شده، نشات می گیرند. این در حالی است که گفته میشود مابقی گرد و غبار های فضایی از سیارک ها نشات می گیرند. سیارک ها اجرام کوچک سنگی به جای مانده از زمان شکل گیری منظومه شمسی هستند.

این یافته ها نتیجه همکاری دانشمندان CNRS و دانشگاه پاریس-ساکلی و موزه ملی تاریخچه طبیعی با حمایت موسسه قطبی فرانسه است. این تحقیق در تاریخ 26 فروردین 1400 در مجله Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.

گرد و غبار میان ستاره ای را بهتر بشناسیم

غبار بین سیاره ای یا ابر غبار بین سیاره ای یا ابر منطقةالبروجی شامل گرد و غبار کیهانی: (ذرات ریز شناور در فضای بیرون از منظومه شمسی) است که فضای بین سیاره ها در منظومهٔ شمسی و دیگر سیستم های سیاره ای را در بر می گیرد. در منظومهٔ شمسی ذرات غبار بین سیاره ای نقش مهمی در پراکندگی نور خورشید و انتشار تابش حرارتی دارند که این یکی از برجسته ترین ویژگی های نور شب در محدودهٔ طول موج 5-50 میکرومتر است. دانه هایی که تعیین کنندهٔ انتشار فروسرخ در مدار زمین هستند دارای اندازه ای در حدود 10 تا 100 میکرومتر دارند. علاوه بر این، امروزه احتمال داده می شود غبار بین سیاره ای توانایی انتقال مواد مورد نیاز برای به وجود آمدن حیات در سیارات یا توانایی انتقال میکروارگانیسم ها را داشته باشد.

منشأ به وجود آمدن ذرات غبار بین سیاره ای احتمالاً شامل موارد زیر است: برخورد سیارک ها، فعالیت دنباله دار ها و برخورد اجرام در داخل منظومه شمسی، برخورد های اجرام با یکدیگر در کمربند کویپر، و ذرات میان ستاره ای. بین دانشمندان بر سر منشأ دقیق گرد و غبار بین سیاره ای بحث های زیادی وجود دارد که این پدیده را حاصل برخورد های سیارکی یا فعالیت های دنباله دار ها می دانند.

طول عمر این ذرات گرد و غبار در مقایسه با طول عمر سیستم خورشیدی بسیار کوتاه است. اگر ذراتی در اطراف یک ستاره ای که سنش بیشتر از ده میلیون سال است پیدا شود، آن ذرات باید قطعات خرد شده ای از اجرام بزرگتر بوده باشند، به این معنی که آن ها نمی توانند ذرات باقی مانده از دیسک پیش سیاره ای باشند؛ بنابراین آن ذرات می توانند گرد و غبار نسل بعدی باشند. غبار بین سیاره ای در سیستم خورشیدی 99.9٪ حاصل از فعل و انفعالات داخل خود منظومه و 0.1٪ گرد و غبار نفوذ کرده از فضای بین ستاره ای است.

منبع: Space

منبع: فرادید