دیواره نوردی را در قطب جنوب تجربه کنید - مجله گیتی رو

شش کوهنورد برای صعود از دیواره های بزرگ به کوئین ماد لند (Queen Maud Land) به قطب جنوب سفر نموده اند. اصطلاح دیواره بزرگ را معمولا برای اشاره به جبهه های صخره ای بسیار بلندی (حداقل 457 متر) استفاده می نمایند که شیب بسیار تندی دارند و صعود به آن ها برای کوهنوردان مجرب، بیشتر از یک روز زمان لازم دارد.

زمان لازم برای این گونه صعودها چقدر است؟

کوه اولوتانا (Ulvetanna) با ارتفاع 2913 متر، یکی از شگفت انگیزترین کوه های قطب جنوب است که از همه زوایا، هدفی دلهره آور به نظر می رسد. در این عکس، جیمی چین 44 ساله، عضو ارشد گروه، در حین کوشش برای اولین صعود مستقیم از رخ شمالی کوه که شیب تندی دارد، طناب های خود را در نقطه حمایت و در یک چهارم انتهایی دیوار آزاد می نماید.

کوه ال کاپیتان (El Capitan) در پارک ملی یوسمیتی کالیفرنیا، معروف ترین دیواره بزرگ در دنیا است. این مونولیت گرانیتی 914 متری تنها در عرض دو ساعت فتح شد. اما خیلی از کوهنوردان برای رسیدن به قله آن، دو تا پنج روز زمان لازم دارند. صعود به برخی از دیواره های بزرگی که تا به حال فتح نشده اند، به زمانی بیشتر از 20 روز لازم دارد؛ چراکه پیشگامی در سرزمین های فتح نشده بسیار آهسته تر و دقیق تر از پیمودن مسیری است که قبلا به اثبات رسیده است.

کوهنوردان، قبل از آنکه به مصاف اهداف بزرگ تر و سخت تری مثل جزیره های بافین (Baffin Island)، پاتاگونیا (Patagonia)، هیمالیا و قطب جنوب بفرایند، در اینجا مهارت های فنی خودشان را می آزمایند. پنج نفر از شش کوهنورد در سفر اکتشافی سال 2017 به قطب جنوب، روزهای بسیاری را در ال کاپیتان تمرین نموده اند و مهارت های بسیاری آموختند.

سیدار رایت در نشستی که در 9 دسامبر برگزار گردید، گفت که تاکتیک های صعود سریع یوسمیتی در این صعود بسیار برای آن ها موثر بوده است؛ چرا که به محض این که در قطب جنوب از حرکت باز می ایستادند، از شدت سرمای هوا فلج می شدند.

رخ هر کدام از شش قله اصلی در کوئین ماد لند قطب جنوب بین 365 و 762 متر ارتفاع دارند. علی رغم وجود دیوارهایی با ارتفاع بیشتر در سرتاسر دنیا، هیچ کوهی در چنین موقعیت جغرافیایی دورافتاده و چنین شرایط آب و هوایی نیست.

کوهنوردان کجا می خوابند؟

کنراد انکر به قطب جنوب رفت تا با یکی از زیباترین و سخت ترین کوه ها دست و پنجه نرم کند: اولوتانا معروف به دندان گرگ. از فاصله دور که نگاه کنیم، یال های گرانیتی وسیع اولوتانا از هر ویژگی بی بهره هستند، ولی درواقع پر از ترک های عمودی است تا کوهنوردان پاهای شان را داخل آن ها تکیه بدهند. مسیریابی، مهم ترین اصل در صعود است. شبکه ای از ترک های مستمر، ویژگی ایده آلی است، اما این ترک ها بعد از چند متر از بین می فرایند. پیوند دادن ترک ها به یکدیگر هم هنر مسیریابی را می طلبد و بخشی از ماجراجویی است.

کوهنوردان در صعودهایی که بیشتر از یک روز طول می کشد، از تاکتیک های مختلفی برای زنده ماندن استفاده می نمایند. آن ها از طناب ها و قرقره ها برای بالا کشیدن کیسه های سنگین و مستحکمی که پر از تجهیزات و مواد غذایی هستند، استفاده می نمایند. آن ها برخی وقت ها مجبور هستند یخ های جداشده از یخچال های طبیعی را با استفاده از اجاق های گازی پروپان معلق آب نمایند و آبی که از این طریق به دست می آید را باید قبل از اینکه دوباره یخ بزند، مصرف کرد.

کوهنوردان، شب ها چادری را روی یک پلت فرم سبک و آویزان برپا می نمایند که از میله های آلومینیومی انعطاف پذیر و پارچه نایلونی ساخته شده است. این پلت فرم به شکل مستطیل کوچکی است که دو کوهنورد در آن دراز بکشند و استراحت نمایند.

روش دیگر، استفاده از طناب های ثابت برای ایجاد اتصال بین نقطه اوجی که کوهنوردان در آن ایستاده اند و زمین است. طناب های ثابت به کوهنوردان یاری می نماید که به راحتی و با استفاده از راپل شب ها به پایگاه برگردند، وسایل اضافی با خودشان نبرند و روز بعد دوباره با استفاده از یک یومار مکانیکی به همان نقطه برگردند.

از چه روشی برای صعود استفاده می نمایند؟

آنا پافف، ساوانا کامینگز، الکس هانولد و سیدار رایت روی قله کوه 91 متری پنگوئن (Penguin) که برای اولین بار فتح شده است. رخ جنوب غربی اولوتانا پشت سر آن ها دیده می گردد.

هدف از صعود از دیواره های بزرگ، رسیدن به راس مونولیت با استفاده از هر سبک ممکن است. البته باید پارامترهای اخلاقی را هم رعایت کرد، مثل نصب نکردن داربست روی دیوار و جا گذاشتن کم ترین نشان از خود در طبیعت. کوهنوردان دیواره های بزرگ معمولا از تاکتیک های کوهنوردی مصنوعی استفاده می نمایند که در این روش، وزن خود را روی ابزارهای قابل حملی منتقل می نمایند که روی دیوار کار گذاشته اند.

هم در کوهنوردی آزاد و هم در کوهنوردی مصنوعی از طناب ها و تجهیزات استفاده می نمایند، اما هدف کوهنوردی آزاد، صعود تنها با استفاده از دست ها و پاها و ویژگی های طبیعی سنگ ها است و برای جلوگیری از سقوط، متکی به حفظ تعادل، قدرت، استقامت و تکنیک هستند. تنها زمانی می توان گفت که مسیری را به صورت آزاد باز نموده اند که کوهنورد از یک جادستی تا جادستی دیگر را بدون سقوط یا آویزان شدن پیموده باشد. البته نباید کوهنوردی آزاد را با کوهنوردی بدون هیچ ابزاری که صعود بدون هیچ طناب یا تجهیزاتی است، اشتباه گرفت.

از اولین سفر اکتشافی به منطقه که به وسیله یک تیم نروژی و در ابتدای دهه 1990 انجام شد، کوهنوردی هایی در مقیاس کوچک در کوئین ماد لند انجام شد، اما هیچ کدام از آن ها به روش کوهنوردی آزاد نبودند. چرا که کوهنوردی آزاد مستلزم نپوشیدن دستکش است و هوا در قطب جنوب به قدری سرد است که این کار ممکن نیست.

در خصوص هوا چه نکاتی را باید رعایت کنیم؟

یکی از مهم ترین ملاحظات از نظر هر دیواره نورد، موقعیت دیواره است؛ یعنی کدام سمت آن، رخ اصلی است یا اینکه آن به سمت خورشید است یا باد. وقتی همه شرایط یک دیوار را به خوبی بسنجیم، می توانیم تصمیم درستی درباره نوع لباس، میزان آب موردنیاز و حتی پایداری صخره بگیریم.

این موضوع مخصوصا در قطب جنوب که دمای آن زیر نقطه انجماد است، اهمیت زیادی دارد. کوهنوردان در این منطقه دنبال اهدافی با بهره مندی از آفتاب هستند. یعنی، در نیم کره جنوبی باید دیواره هایی انتخاب نمایند که رو به شمال باشد.

کنراد آنکر می گوید:

زمانی که در پایگاه اصلی هستیم، اولین کاری که می کنیم این است که یک ساعت خورشیدی درست کنیم و زمان اوج خورشید را بر اساس UTC میزان گیری کنیم.

این اطلاعات به کوهنوردان یاری می نماید که استراتژی زمانی مناسبی برای پیمودن مسیرها را مشخص نمایند.